USA trip

Chris, de vlotte zeeman, adviseerde ons om ons goed aan te kleden. Daar waren de boys echter niet op voorzien. Er werden dan maar meerdere lagen t-shirts, polos, hemden en andere zomerse items over onze torso’s gedrapeerd. Sharp dressed whale watchen zat er dan ook niet in. Wat waren we benieuwd naar onze boot. En ja zoals verwacht hadden wij voor onze 30 dollar een aftandse wiebelboot. Om het allemaal nog wat erger te maken stond de goedgevulde grote oceaancruiser ernaast (41$). Maar goed, het heeft ons toch maar een pintje doen uitsparen.

Onze aftandse wiebelboot met stereotiepe kapitein trok onmiddellijk alle registers open en na goed 10 minuten zag iedereen lijkbleek en werd er veelvuldig geboerd. Nog maar 2 uur en 50 minuten te gaan. Doorgaans betalen de boys hier wel wat meer om de volgende dag misselijk te zijn. Wat moet dat geweest zijn als we hadden toegegeven aan Bart’s goesting om drankspellekes te spelen de avond voordien.

We berustten in ons lot en maakten een stukje bakboord onze comfortzone. Na een klein uurtje maakte de boot halt om, je raadt het nooit, whales te watchen. Iedereen moest richting stuurboord. Daar stonden we dan aan bakboord. In een fractie van seconden stonden de eerste rijen aan stuurboord vol met boyscoutpapas met een cameralens omgekeerd evenredig met hun mannelijkheid.

Nu genoeg gezaagd. Het spektakel begon en we zagen tientallen grote walvissen met als kers op de taart een enorme walvis die volledig opsprong en in de stille oceaan kletste.

Volgende keer toch maar Sea World en nu richting San Luis Obispo. Een wat mindere activiteit of een rustdag wordt zoals gewoonlijk afgesloten met een uitgebreide degustatie van lokale bieren en likeuren. Geen betere locatie dan San Luis Obispo, een op deze tijd van het jaar ietwat desolate college town.

Yannick

Na een dagje relaxen in Napa, is het tijd om terug te draaien en langs San Francisco richting Los Angeles te rijden. Toch vreemd dat we na die dagjes relaxen steevast pas rond de middag uit bed geraken met een houten kop.

Eerst eten dus. “Hamburgers: The cornerstone of any nutritious breakfast” werd in Pulp Fiction al beweerd, en dus besluiten we first thing in the morning onze queeste voor het perfecte hamburgerrestaurant verder te zetten. We stoppen deze keer bij “In ’n Out”. Onze meningen over de hamburgers zijn verdeeld, maar we werden wel allemaal met de glimlach bediend. Wat een verschil met den ill-tempered chinees van de Burger King in San Francisco (een zeldzame smet op onze SF-ervaring).

Buikje rond, laat je rijden. Eens in Monterey gaan we ons in de Fisherman’s Wharf informeren voor dé activiteit terplaatse: whale watching. Dat is dus whales gaan watchen. We maken een afspraak bij de Chris, een vlotte zeeman die wel een prijsje voor ons wilt maken. We hopen dat het goedkopere ticketje zich niet zal vertalen in een schrale boot… Afwachten tot morgen!

Het is weeral tijd voor avondeten, dus laten we ons lekker culinair verwennen met zeevoer. De clam chowder, een broodkommetje met een vispapje erin is een klassieker, en is veel lekkerder dan het klinkt! Een leuke touch was dat de garcon ons even liet proeven van de verschillende biertjes voor we onze keuze maakten. Ja, dat hele systeem van tips geven heeft wel iets: elke keer weer opnieuw worden we heel vriendelijk bediend (behalve bovenstaande ill-tempered Burger King Chinees uiteraard).

Bart

San Francisco was een zeer Europese stad, waar de mensen graag een wijntje drinken tijdens het eten. Daarom besloten we vooraleer we zuidwaarts reden eerst de lokale wijn te degusteren. We reden naar het iets noordelijk gelegen Napa, een bekende wijnstreek. We doorkruisten gigantische velden vol met druivelaars, zeg maar Frankrijk x2.

De jongens waren doodmoe van San Francisco en dat was te merken, we zwommen en toverde aan het zwembad terwijl we genoten van het heerlijk zonnetje. Yannick, Michel en Bart reden naar de lokale winkel, we gingen weer BBQ’en vanavond. Er stond immers een gigantische BBQ vlak naast het zwembad van het hotel. Veel vlees, groentjes, brood en een paar flessen rode wijn uit Napa, ideaal om er weer een geslaagde avond van te maken.

We aten en dronken de ganse avond, het is duidelijk dat we echte Bourgondiërs zijn. Dankzij het zachte avondweer konden we heel de avond buiten doorbrengen. We speelden tal van verschillende kaart spelletjes waaronder “kaartje blaas”, een spel waarin baas B zichzelf tot onbetwistbare koning heeft geblazen. Kortom een gezellige en rustige avond die ons deugd heeft gedaan.

Christian

Om een onverklaarbare reden (NOT!) besloot bro Jorge een snipperdagje te nemen tijdens onze derde dag in San Francisco.

De vier overgebleven bro’s nemen een stevige brunch en besluiten elk een fiets te huren voor een aangenaam fietstochtje over de befaamde Golden Gate Bridge.  Zij worden beloond met een frisse neus en een prachtig uitzicht.

In de late namiddag zijn de bro’s weer voltallig en wordt er naar hartenlust “getoverd” met voetbal Steven, inclusief een wedstrijdje op een grasveldje naast de baai van San Fran.

’s Avonds volgt een hoogtepunt voor cinefiel en superfan Jorge  (en eigenlijk ook de overige bro’s) wanneer de vijf vrienden plaatsnemen voor een vertoning van de allernieuwste batman-film “the dark night rises”.

Een filmvertoning in de US is een verrassende en leuke ervaring: gedurende de hele film wordt de superheld veelvuldig aangemoedigd met strijdkreten als “keep it real badman” en ook elke romantische scène wordt steeds toegejuicht.

Zo werd onze laatste dag in schoonheid afgesloten, San Francisco,  we’re gonna miss you!

Michel

Ontwaken in San Francisco na een avondje Trancen viel verdacht goed mee. Ik vermoed dat de alcoholstop om 2u daar voor iets tussen zit. Ideaal om eens wat vroeger op te staan en de stad te gaan verkennen. Te voet zoals echte hikers trokken de boys zeewaarts om eens een kijkje te gaan nemen. Het verbaasde me hoe verzorgd alles was. Propere straten, vriendelijke mensen, mooie huizen,…  In alle parkjes zijn mensen American Football aan het spelen, aan het BBQ’en, hun baseball kunsten aan het tonen of zitten ze gewoon rustig te genieten. Het is haast onmogelijk om niet verliefd te worden op San Francisco. Echt een “one of a kind” stadssfeer.

Het duurde niet lang of we kregen een stukje geschiedenis voorgeschoteld, de Golden Gate Bridge en de gevangenis van Alcatraz. Gezien de ijskoude temperatuur van het zeewater, de bedrieglijk verre afstand en uiteraard ongelooflijk beveiliging van de gevangenis zelf is het haast vanzelfsprekend dat er nooit iemand ontsnapt is uit Alcatraz.
Daarna trokken we naar Fisherman’s Warf. Een meer toeristisch gedeelte van de stad, bestaande uit winkels en restaurants gelegen op enkele pieren. Hier hebben we eindelijk nog eens deftige simpele maaltijd met ronduit uitstekend brood gegeten. Kortom, tot dusver viel San Francisco op alle vlakken te pruimen.

Jorge

Na twee dagen in Yosemite NP  stonden de boys te popelen om te vertrekken richting San Francisco. Er was echter nog één niet te missen tussenstop op de weg, Mariposa Grove. Thuis van de impressionante Sequoia bomen. Mastodonten met een diameter van rond de 10 meter die zo’n 2000 jaar oud worden. Erg spectaculair maar na een klein uurtje hadden we het er wel zowat gezien en vertrokken we richting San Francisco. Enkel al bij het binnenrijden konden we vaststellen dat San Francisco erg Europees is. Veelal europese wagens, bijna geen fastfoodketens, eerdere slanke en stijlvol geklede mensen, leuke woningen, enzovoort. We besloten ons onmiddellijk mooi te maken en richting het centrum te trekken voor een etentje en een danske. Na twee dagen tussen de natuurnazi’s  en niet eens een halfmooie jonkvrouw in een 2 mijl radius stonden de boys hevig. Met onze lege magen en veel goesting kreeg ons diensterke met Bulgaarse roots het zwaar te verduren. Vijf alfamannetjes die steevast elkaar de loef probeerden af te steken.

Nu was het tijd voor wat long drinks en een danske dus trokken we richting een lokale nachtclub. Zoals echte patrons mochten we weer binnen zonder de grote wachtrij te doen. You guys must be from Europe, Right? How can you tell? Because you’re all sharp dressed men. ZZ Top zong het ook al en voor ons was dit het signaal om in de rum cola te vliegen. Toch was het serieus schrikken toen bleek dat er een alcoholstop geldt in San Francisco vanaf 2u.  Er heerste consternatie maar de volgende morgen opluchting.

Yannick

Maar goed ook dat de avondklok in Curry Village gerespecteerd wordt. De bedden lijken wel afgedankte exemplaren van Alcatraz, en je zou nog sneller kunnen uitrusten in een berenhol. Ook de temperatuurschommelingen zijn niet van de poes: we vallen allemaal al zwetend in slaap, maar om 4 uur ’s nachts wordt er geknuffeld tegen de kou.

Geradbraakt willen de bro’s zich oppeppen met een picknick in het woud, bestaande uit een kommetje Cheerio’s. Na een aantal verwonderde blikken van voorbijgangers zien we de bordjes: geen picknicks (dat lokt beren – en volgens mij zijn Cheerio’s de favoriete hap van Winnie the Pooh), of 5000 dollar boete! Ook mochten we niets met een geur in onze tent achterlaten omdat dat beren kan lokken, waaronder bvb. zelfs afgesloten tubes tandpasta, of 5000 dollar boete! Wildlife moet koste wat kost gerespecteerd worden. Aan de restaurantsite 500 meter verder zitten vadsige Amerikanen dan wel op bankjes buiten pizza’s en andere rommel naar binnen te schrokken, waarna de “wilde” eekhoorntjes en hertjes de restjes oppeuzelen. Nee, dat kan geen beren lokken…

Wel leuk allemaal.

Tijd om die vettige pizza (waarvan we alwéér veel te veel hadden besteld) er eens af te hiken. We doen de 7 mile hike naar de twee watervallen, Vernal Fall en Nevada Fall. Watervallen… zou dat veel stukjes bergop hiken betekenen? O ja! Maar het zicht op de top van de laatste waterval, en de mooie regenbogen in de watervallen doet de pijn snel vergeten (voor tenminste enkelen onder ons). Sommige hikers hebben blijkbaar niet veel last van vermoeidheid. Zo passeert een beer van 2m10 (en minstens even breed) ons die maar de helft van het aantal stappen als ons nodig heeft. Later, terug in onze geliefde Tahoe, zien we hem nóg hiken. We dopen hem vol bewondering “het Taankske”. Voor ons kan het Taankske alles aan. De man heeft fans.

Bart

De volgende dag breekt aan en de jongens bereiden een uitgebreide brunch voor. Vers brood, eitjes, bacon, champignons, fruit… Die mooie calorieën zijn zeer welkom, we gaan immers weer een stevig stukje fietsen.

Bart vraagt achter de mooiste plekjes en de leukste bezienswaardigheden. De beslissing was al snel genomen om de 5 bergmeren te verkennen. Gepakt en gezakt begonnen we aan onze tocht. Een avontuur dat redelijk rustig begon, een kleine klim naar boven maar niet al te zwaar, tot we ineens aan de voet van een andere berg staan. Hellingsgraad van 9% en meer is zeker geen uitzondering. Al snel wordt het duidelijk wie het meeste fietsbloed in zich heeft.

Puffend en hijgend halen we het eerste meer, met als beloning een adorabel uitzicht, helaas hadden we onze zwemshorts thuisgelaten.  Tal van mooie bergweggetjes later komen we aan bij het laatste meer, een enige vorm van blijdschap overvalt ons allen, het is tijd om bergaf te gaan! De klim naar boven waar we zeker een dikke 2 uur over hebben gedaan lijkt plots niet meer zo lang en na een 10tal minuten staan we weer op het punt waar het allemaal begon.

Tijd om richting Yosimite te rijden, een natuurpark waar wilde beren vrij in het rond lopen. We rijden doorheen tal van bergweggetjes die ons steeds dieper het woud inbrengen. Het is wat zoeken naar Curry Village, de plaats waar we twee keer overnachten. Maar eenmaal aankomen zien we al snel dat de menigte rondom ons redelijk “nature minded” is. Geen alcohol en een avondklok van 10PM. We besloten om snel iets te eten (pizza’s) en begaven ons hierna naar de tent. De sfeer zat goed tot dat iemand reclameerde dat we te luidruchtig waren, dit om 2 na 10. Al fluisterend presidenten we verder en hopen we stiekem geen berengeluiden te horen.

Christian

’s Middags (één uur na de verplichte check out-tijd) in de tweede warmste plaats ter wereld liggen vijf bro’s zonder enige bagage en verdeeld tussen twee bedjes gezellig samen hun roes uit te slapen.  Het was duidelijk een goed idee om alle verschillende bieren van de menukaart te proeven.

Dorst en honger halen de bovenhand en we gaan 20 meter verderop lunchen met het oog op onze tocht doorheen Death Valley.   Ook in het midden van de woestijn is iedereen uiterst sympathiek en tracht de bediende een gesprekje over voetbal te beginnen, de bro’s concentreren zich echter op de recuperatie.

Zoals vermeld was het niet nodig om onze valiezen in de auto laden en konden we meteen starten aan onze Tahoe-safari doorheen een gigantisch groot, heet en  ruw terrein.

Onderweg nemen we enkele foto’s en doen we zelfs een stukje off-road voor een wandelingetje midden in de woestijn op een plaats waar in de winter een zout riviertje met vissen zou stromen.  Dergelijk klein uitstapje uit de airco van de Tahoe maakt ons wel meteen de hitte van Death Valley duidelijk.

Hoewel we om oververhitting tegen te gaan verschillende keren de airco moeten uitschakelen, zetten we in de koelte van onze Tahoe onze tocht verder en komen na een kleine 3 uur aan in een totaal andere wereld: Mammoth Lakes.

Zoals de naam laat uitschijnen heeft Mammoth Lakes aan water geen gebrek en is er een groene vegetatie met een zacht zonnetje.   We zijn aangekomen in een plaats tegenovergesteld aan Death Valley.

Na enige moeite met het speciale incheck-systeem doen we een beetje later de deur open van onze grote skichalet.

Deze chalet komt inclusief met een BBQ, een winkelkarretje vol en enkele op Braziliaanse wijze gemarineerde prachtstukken vlees later is elke bro zich meer dan voldaan in zijn bedje aan het opladen voor de volgende dag.

Michel

Acht uur s ‘ochtend ergens in het midden van de woestijn in een waanzinnig gekke stad, Las Vegas, op de 50^ste verdieping, Encore Hotel. Ik kroop uit mijn bed. Het was reeds de derde dag op rij dat we minder hadden geslapen dan dat het duurt voor de Raatsen en de jongste Van Gael om zich mooi te maken.

Christian zat niet in de gevangenis, Bart wist reeds de uitslag van de touretappe, Michel was nog niet getrouwd en Yannick had gedroomd over Elisabeth. Oef, iedereen heeft het gehaald.

Tijd om in te pakken, dat ging beduidend trager als gewoonlijk. Waar is de mama om die hemdjes op te vouwen? Geen nood, we geven dat maar af aan de cleaning service van het hotel dan. Het is bovendien ook absoluut niet nodig om:
1) De prijslijst van zulke service eens te overlopen.
2) Rekening te houden met wanneer je uw kleren terug krijgt.
3) Waar die kleren worden bezorgd.
Gelukkig worden die niet bezorgd op een kamer die al uitgecheckt is, kost dat niet méér dan de prijs van een splinternieuwe T-shirt én duurt dat ook niet langer dan 24u om uw kleren terug te bezorgen. De mannen van ’88 & ‘89 hadden ook weer eens een briljant idee. Daar zaten we dan te wachten tot 18u op ons wasgoed.

Enkele uren later zaten we dan eindelijk weer in onze geliefde Tahoe. Inclusief het wasgoed van de snotneuzen, dat we free of charge hadden meegekregen. Op ons gemakske naar Dead Valley (85 miles/hour),  meerbepaald Furnace Creek Resort.

We kwamen aan om 21u15 in weeral een dorre woestijn waar het miljaarde 42°C was. Blijkbaar hadden we slechts één kamer gereserveerd met twee bedden. Men stelde voor om een extra kamer te nemen voor 169 euro. Al snel was de keuze gemaakt: we zouden dat geld beter in de lokale pub gebruiken en wel zien hoe we in slaap zouden vallen. Bleek daar bovenop dat we daar maar iets meer dan 2 uur hadden om alles uit te laden, te eten én dronken te geraken. Papi kwam dan maar met het geniale idee om alles in de auto te laten (“Gewoon uwen boxershort omdraaien”). We hadden tevens genoeg burgers op om een avondje zonder te overleven. Zodus, 2u en 15 minuten om ons een rat in onze kop te zuipen.

Jorge, het Peperbolleke.